Zeg nóóit nooit !!! Kijk eerst naar de basis van de ontwikkeling van de mens en pak deze met reflexintegratiebehandeling aan; en ga dan eens kijken wat er nog overblijft aan kenmerken/verstoringen van diagnoses, aandoeningen of klachten !
Je kunt het wel bijna volksziekte nummer 1 gaan noemen: we lijden massaal aan ADHD/ADD !!?? Ook bij mij in de praktijk zie je ze; de kinderen met al een vastgestelde diagnose, of personen waarbij een zeer sterk vermoeden bestaat van, in deze blog, AD(H)D. Ouders die met deze hulpvraag aankloppen hebben vaak al meerdere malen van de leerkracht van hun kind te horen gekregen dat “het kind wel erg druk is”, of “nooit stil kan zitten”,of “zich nooit kan focussen op zijn werk, altijd afgeleid is of moeilijk opstart en/of af kan ronden. Vaak is er sprake van grenzeloos of manipulerend/lomp gedrag.
Regelmatig zie/hoor je deze constateringen al vroeg in de schoolcarrière van het kind langskomen en zie je dat ieder daaropvolgende 10-minutengesprek, deze klachten vaker (zuchtend) benoemd worden. Ouders worden onzeker en uiteindelijk loopt de druk zo op na herhaling van deze constateringen, dat er aangestuurd wordt op een onderzoek en daarop volgt helaas vaak een diagnose, met medicatie.
Onder invloed van medicatie, worden de verstorende gedragingen onderdrukt; het kind wordt rustiger, focust vaak (iets) beter en reageert minder impulsief op zintuigelijke prikkels. Minder verstoring in de klas, sportvereniging en/of thuis. Probleem opgelost……toch ??? Of toch niet ????
De medicatie onderdrukt inderdaad de onbewuste verstoringen, maar dat is het dan ook wel. Medicatie is een symptoombestrijder die zeker verbetering kan geven op een aantal vlakken. Maar tegen welke prijs ?? We weten nog onvoldoende wat het lange termijn effect van langdurig medicatiegebruik (bij kinderen) is. Er zijn onderzoeken waaruit blijkt dat medicatie als Ritalin niet volledig wordt afgebroken bij kinderen. Daar waar het in de hersenen van volwassenen na een aantal uur niet meer meetbaar is (en dus waarschijnlijk is afgebroken door het lichaam) in het lichaam, zie je bij kinderen dat de medicatie niet volledig wordt afgebroken voordat er weer een dosis wordt ingenomen. Als het dan niet volledig afgebroken is voor een volgende dosering; wat gebeurd er dan na een week doseren, laat staan na een jaar of jaren dag in dag uit doseren ???
Een flink aantal van deze kinderen (uit mijn praktijk) ervaren hoopjes klachten die uiteenlopen van lichamelijke tot psychische klachten. Buikpijn, misselijkheid, geen eetlust, niet kunnen slapen, maar ook ongelukkig voelen tot depressieve gevoelens tot het ervaren “niet werkelijk gezien te worden door de leerkracht of andere zorgpartners. Soms wordt de druk door zorgpartners zo opgevoerd dat er chantabele praktijken langskomen.
Recent nog liep ik hier met een cliëntje tegenaan; het meisje mocht niet meer deelnemen aan de dyslexiebegeleiding als zij geen medicatie innam. Dit kind had na 5 maanden traject bij mij, al zoveel meer rust en focus èn een zodanig toegenomen bewustzijn, dat zij voelde dat zij de medicatie niet meer wilde gebruiken omdat het zoveel lichamelijke klachten opleverde. Ook merkte zij duidelijk na inname een toenemend gevoel van neerslachtigheid. Moeder en zij besloten hierop de medicatie eerst af te bouwen en daarna te stoppen. Nu is zij in staat om beter te voelen wat werkelijk goed voor haar is, echter de dyslexie behandelaar heeft nu geëist dat het kind pas weer behandeld gaat worden als het kind weer medicatie gaat slikken. Dit is mijn inziens echt de wereld op zijn kop, veelal niet nodig en uiterst discutabel.
Vergelijk een baby eens met een ADHDer. Een baby is een bewegende bom aan primaire reflexen; onbewust en impulsief reagerend op diverse zintuigelijke stimuli. Focus ? Nog nooit van gehoord ! Een plotseling geluid of (licht)verandering waarnemen ? Direct kijken en reageren ! Een stimulus op een bepaald deel van het lichaam ? Een directe reactie ! Deze reacties zie je ook bij AD(H)D-ers, Beelddenkers en andere personen met nog actieve primaire reflexen. Primaire reflexen zijn de oer-patronen van onze bewegingen; aangestuurd vanuit de hersenstam. In de hersenstam start dus het gehele ontwikkelingsproces van de aanleg van zenuwbanen naar de hoger gelegen hersengebieden. Het brein ontwikkelt zich bij iedereen van binnenuit naar buiten toe: vanuit hersenstam (reptielenbrein- onbewust niveau en handelen), naar limbische systeem (zoogdierenbrein= onderbewust niveau, naar Grote Cortex (mensenbrein= bewust niveau)
Pas als de primaire reflexen nog nooit hun volledige ontwikkeling hebben kunnen doormaken, kunnen de (levenslange) houdingsreflexen zich ook niet goed ontwikkelen. Deze laatstgenoemde reflexen zorgen voor verfijnde aansturing van lichaamsbewegingen, een goede lichaamshouding zonder dat we er over na hoeven te denken (dit wordt vanuit de Cortex aangestuurd en gecoördineerd) , het kunnen focussen op belangrijke zaken, het onthouden van belangrijke informatie en het kunnen toepassen daarvan. Maar ook gestructureerd te werk gaan, overzicht houden en omgaan met verandering kan alleen maar met een goed gerijpt zenuwstelsel en optimaal bereik van alle hersengebieden.
Een goed gerijpt zenuwstelsel staat of valt dus met het goed uit-ontwikkelen van de primaire reflexen en de daarop volgende houdingsreflexen. Ook schoolrijpheid en je cognitieve mogelijkheden benutten wordt in zeer grote mate bepaald door de rijpheid van het zenuwstelsel en in hoeverre we het mensenbrein kunnen bereiken. Verstoringen van de primaire reflexen geven vaak onterecht een beeld van een kind met leer/gedragsproblemen, Verbaal- performaal kloven, andere stoornissen en beperkingen die regelmatig leiden tot uiteindelijke diagnoses, kinderen met een schooladvies wat eigenlijk niet past, tieners met burn-out klachten, overbelaste basisschoolkinderen, gefrustreerde ouders en leerkrachten enz…..
Kunnen we alles oplossen met reflexintegratie ? Nee zeker niet. Maar als we de primaire reflexen aanpakken en zodoende hun verstoringen zo veel als mogelijk kunnen wegnemen en het zenuwstelsel zo optimaal kunnen ontwikkelen en rijpen; kunnen baby’s, kinderen, tieners, volwassenen en senioren wel de maximale persoonlijke mogelijkheden benutten. Keuzes en beslissingen kunnen dan vanuit een volledig ontwikkeld bewustzijn gemaakt worden, evenals oplossingsgericht denken. Tenslotte zijn we met een rijp en sterk zenuwstelsel beter bestand tegen stress en ziektes, kunnen we beter schakelen als situaties plotseling veranderen en blijven we een leven lang leerbaar.
Het zelfherstellend vermogen van ons lichaam is een krachtige tool die we met de juiste stimuleringstechnieken ons leven lang kunnen aanspreken. Hierdoor kunnen we ook een leven lang verbeteringen doorvoeren op fysiek, mentaal en cognitief gebied. Met reflexintegratie hebben we deze tool in handen zonder interventie van medicatie. Geen pleisters plakken maar splinters pakken.
In de bovengenoemde gevallen was medicatie niet meer nodig en functioneren deze cliënten nu op een “normaal” niveau. Binnen schoolse normen zoals we dat normaal vinden, zonder verstoringen of stoorzender te zijn. Op seniorenniveau is “normaal” in het geval van een cliënt, een pijnreductie van 75% (= van 95% van de tijd pijn, naar 20% van de tijd pijn en géén pijnstilling plus slaapmedicatie meer nodig hebben). En ook in het geval van een bejaarde cliënte met chronische blaasontsteking en chronisch antibiotica- gebruik: terug naar géén medicatie en géén blaasontsteking meer, allemaal met reflexintegratie.
Zeg dus nóóit nooit ! #MNRI #themissinglink