Adoptie en vroegkinderlijk trauma gaan vaak hand in hand. Een nauwgezette beschrijving van (adoptie)-ouders die d.m.v. MNRI het trauma hebben aangepakt met alle positieve effecten van dien.
In september 2016 kwam hij binnen: een 6 jarig Filipijns jongetje wat duidelijk te klein was voor zijn leeftijd. Wat direct opviel bij binnenkomst was het enorme fladderige (vlucht)gedrag: heel erg druk, gehaast en de bewegingsonrust. Hij vloog van de ene naar de andere hoek in de praktijk en had dan weer 10 seconden aandacht voor een bouwwerk op de tafel en dan weer 15 seconden aandacht voor de wiebeltol, om vervolgens over de sensorische staptegels heen te vliegen, zonder te voelen wat voor structuur er op de tegels zat. Daarnaast was hij één grote waterval aan woorden en vloog hij in zijn taalgebruik van de hak op de tak.
Het kereltje was een wandelende bom van primaire reflexen die in meerdere of iets mindere mate nog actief waren in zijn systemen. Hierdoor werd hij steeds verstoord in aandacht richten, de wereld om je heen niet op bewust niveau binnen te laten komen en daar niet op kunnen anticiperen, steeds in vluchtgedrag schieten en daardoor niet leerbaar en moeilijk stuurbaar zijn. Dit resulteerde in een overstap naar het speciaal onderwijs.
We hebben een enorm intensief en tegelijkertijd fantastisch ontwikkelingsproces mogen meemaken in de afgelopen 13 maanden. In deze korte tijdsspanne (13 maanden op een mensenleven is niet lang !) is hij tot goede integratie van de primaire reflexen gekomen en daardoor optimale rijping van het zenuwstelsel en brein op leeftijdsgebonden niveau.
Wat zo bijzonder was in deze casus is de wisselwerking tussen ouders en mij. De ouders hebben het proces goed de kans gegeven en de lijnen zijn steeds heel erg kort geweest. Vooral op moeilijke momenten kan er een behoorlijke dosis geduld van ouders worden gevraagd. Het vertrouwen van de ouders in het proces is zeer groot geweest, met nu een normaal functionerend kind tot gevolg.
Vroegkinderlijk trauma, door een moeilijke start bij ouders die je , om wat voor reden dan ook, niet (van je) kunnen houden en je naar een weeshuis brengen, is niet te onderschatten. Dit jongetje is op straat geboren en heeft in zijn eerste levensjaar tussen zijn bedelende ouders op straat geleefd. Daarna is hij zeer ondervoed in een weeshuis terecht gekomen, waarna hij uiteindelijk bij zijn adoptie- ouders in Nederland kwam.
Drinken en eten gingen bij aanmelding moeizaam; hij had geen dorst/hongerprikkel waardoor hij iedere keer aangespoord moest worden om te eten en te drinken. Ook dronk en at hij hele kleine beetjes met veel uitstelgedrag aan tafel.. Daarnaast was zindelijkheid maar deels onder controle en de spraak-taalontwikkeling en articulatie zeer matig. Aankleden en organiseren van meer complexe taken lukten niet zelfstandig en er was sprake van impulsief gedrag. Tijd voor knuffelen was er zeer weinig, erg vaak om bevestiging vragend en weinig assertief. Doorzettingsvermogen stond op een laag pitje en ter compensatie was er sprake van clownesk gedrag. Verder had hij last van tactiele overgevoeligheid, en overmatige reacties op licht en geluid.
Kortom een hele waslijst aan reflexen die actief waren in dit mannetje. Dit betekent niet dat het kind niet functioneert (aan de buitenkant zie je vaak niets), maar vooral (en veelal) functioneert op basis van heel veel compenserend gedrag en/of handelen en daarnaast steeds door zintuigelijke prikkels verstoord wordt. Dit zie je terug in vluchtigheid in bijvoorbeeld spel of aandacht richten, weinig creatief zijn in het spel en daardoor snel verveeld zijn, moeilijk samen kunnen spelen en delen en niet kunnen stilzitten en luisteren. Interactie met de omgeving is lastig als de reflexen je storen of taken die complex of uitdagender zijn, zijn moeilijk te voltooien. Simpelweg omdat je reflexmatig al gehandeld hebt voordat je het zelf door hebt.
Vluchten, vechten of bevriezen (maar ook andere genoemde problemen) komt vaak voort vanuit overactieve primaire reflexen. Primaire reflexen horen alleen in de eerste twee levensjaren actief te zijn om ons te helpen de verbindingen in het zenuwstelsel te maken en te versterken. Hierdoor worden in het brein (en in deze volgorde): Hersenstam/ kleine hersenen (reptielenbrein) , Limbische Systeem (zoogdierenbrein) en uiteindelijk de Neo- Cortex (Mensenbrein) “bedraad”. Hoe sterker en rijper de verbindingen, hoe beter we in staat zijn om: bewust te zijn van onze omgeving, te anticiperen op de omgeving en nieuwe dingen tot ons te nemen, door te laten dringen, te onthouden en toe te passen. Deze laatstgenoemde handelingen kunnen alleen maar vlot en goed verlopen als de Neo- Cortex goed neurologisch bereikt wordt.
Primaire reflexen zijn actief op hersenstamniveau en daarom is een baby zich weinig bewust van zijn omgeving en handelt puur op zintuigelijke prikkels die reflexen activeren. Overleven en je veilig voelen is in deze fase het belangrijkste. Met veelvuldig oefenen gaan er zich verbindingen ontwikkelen naar de kleine hersenen (die het bewegen coördineren) en het hoger gelegen Limbische systeem. Dit Limbische systeem bereiken betekent ook een hoger bewustzijn bereiken. Hierdoor kunnen we de buitenwereld bewuster waarnemen, deze verbinden met onze binnenwereld. Doordat we neurologische verbindingen krijgen naar de emotionele centra en spraak/taal- centra, die in dit deel van het brein liggen gaan bereiken, kunnen we emoties nuanceren en onder woorden brengen.
Tenslotte wordt ook de Neo- cortex bereikt en “bedraad” met behulp van de primaire reflexen. Dit is het hersengebied waar vanuit we bewuste processen aansturen, informatie in ons lange termijn geheugen kunnen opslaan, verwerken en reproduceren, kunnen plannen en organiseren en oplossingen kunnen zoeken in het geval van problemen. Dit is het gebied wat goed bereikt moet worden om (schoolse) leervaardigheden kunnen ontwikkelen. Hoe beter bedraad de Neo- Cortex, hoe leebaarder we zijn. Zodra de verbindingen er liggen, kunnen er signalen doorgestuurd gaan worden. Dit is een geleidelijk verlopend proces door de maanden heen. Aan de buitenkant zie je dat kinderen zich steeds meer gaan richten op de wereld om hen heen, ze kunnen in motorische zin een steeds groter gebied bereiken en ook meerdere grote of kleine voorwerpen manipuleren met handen en voeten. Daarnaast ontwikkelen ze hun taalvaardigheden door eerst met de mond en handen dingen te onderzoeken en klanken en woorden te gaan maken. Ook is er steeds meer actie- reactie tussen kind en de omgeving, kunnen we steeds beter informatie opnemen, verwerken en toepassen.
Na de tweede verjaardag zijn, bij een goed doorlopen ontwikkeling van de diverse mijlpalen, de primaire reflexen niet meer actief. Ze zijn overgenomen door de levenslange houdingsreflexen die aangestuurd worden vanuit de Neo- Cortex en kleine hersenen. Met een goed gerijpt zenuwstelsel kunnen we aandacht richten, ogen richten en samen laten werken, ons goed en vloeiend langs verschillende bewegingsvlakken verplaatsen, (complexere) taken oppakken en afmaken en oplossingsgericht denken. Bij verstoring door primaire reflexen op hersenstamniveau, worden we dus ook steeds gestoord in onze bewuste processen en kunnen we taken niet afkrijgen, verzinnen we smoesjes, worden we boos of gefrustreerd als iets niet lukt of doen we niets meer.
Met de start van de integratie van primaire reflexen, start er ook een proces van afpellen van de compensaties die we (soms) jarenlang gebruikt hebben. Dit loslaten van oude gewoontes en verdedigingsmechanismen, gaat soms en in fases gepaard met uitingen van boosheid, frustratie, diarree, huiduitslag, koorts, driftbuien of grotere aanhankelijkheid. Het lichaam ruimt opgeslagen negativiteit op en maakt plaats voor andere inzichten en gewoonten en patronen. Met de zich ontwikkelende en integrerende reflexpatronen, integreren dus ook nieuwe gedrags,- en bewegingspatronen en een groeiend en nieuw niveau van bewustzijn en daarnaar denken en handelen. Hierdoor kunnen we uiteindelijk werkelijk laten zien wie we zijn, wat we willen en welke (cognitieve) mogelijkheden we hebben.
De ouders van dit prachtige jongetje hebben bovengenoemd proces ten volle doorlopen, met alle grote en onvoorziene sprongen op breed gebied vooruit, maar ook de effecten van het loslaten van het verdedigingsmechanismen en verwerken van dat vroeg opgelopen trauma, met alle dieptes van dien. De lijnen zijn gedurende het gehele proces zeer kort gebleven en de ouders hebben mij constant meegenomen in de belevingswereld en ontwikkeling van dit kind. Ik ben erg blij met het bijzonder mooie resultaat wat we hebben bereikt en het leerproces wat wij allemáál hebben mogen doorlopen. Dit soort cases leveren enorm veel informatie en inzichten op voor de behandelaar en maakt dit werk zeer boeiend en verrijkend. Hieronder de referentie van de ouders :
“Onze zoon (7) is iets meer dan een jaar bij Edith in behandeling geweest. We zijn gekomen bij haar om dat het op school niet goed ging, terwijl hij voor de 3de keer in de kleuterklas startte. Ook reageerde hij overmatig op prikkels en had hij erg veel bewegingsonrust.
Hij is als jongetje van 3 geadopteerd, we weten van vroeg kinderlijk trauma. In het begin van de sessies bij Edith reageerde hij heel heftig, dat is niet leuk, maar je weet op dat moment zeker dat er iets bij hem gebeurd. We zijn blijven doorzetten met de oefeningen, als we het even niet meer wisten dan mailden we met Edith en gaf zij advies.
Op een gegeven moment, toen de basis van de primaire reflexen en veiligheid was gezet, is Edith bezig gegaan met het trauma- protocol en kon hij zijn vroege levenservaringen van een leven op straat en ondervoeding gaan verwerken. Dat ging na een behandeling gepaard met op de stoep alles er letterlijk uitgooien (overgeven), hele heftige huilpartijen en intensieve dromen. Dit alles deelden we met Edith en zij kon haar behandeling hierop inrichten en kijken wat hij nodig had. Wij bleven thuis de oefeningen die bij de integratie van de reflexen horen, doen. We gaven het proces steeds de ruimte en bleven breed kijken wat voor een ontwikkelingen er plaats vonden.
Hij ontwikkelt zich nu goed op leeftijdsgebonden niveau, is stabiel in zijn doen en laten en nu kunnen we de behandeling los laten. Hij is rustig geworden en ontspannen. Pakt nieuwe leerstof goed op, en heeft rust en ruimte om tot leren te komen. Hij is zich bewust van zijn eigen handelen en begrijpt wat er in zijn omgeving gebeurd en komt tot ontdekken, spelen en leren.
Dank je wel Edith dat je hem zover hebt gekregen dat hij zichzelf verder kan gaan ontwikkelen”.
Hierbij een voorbeeld van vanmorgen: Serious Request 2017 is begonnen en kijk zo verwerkt hij dit !
