“Ruby, Parel van de Wadden die met behulp van MNRI uit haar oester is gekropen…..”
(MNRI en Autisme; hoe een `zeer sterk vermoeden van` niet meer te herkennen is).
Ik heb het al eens eerder gezegd; MNRI raakt me diep, heel diep. Ik ben blij met het enorme cadeau dat dr. Svetlana Masgutova ons mensen heeft gegeven, door Neurosensomotorische Reflexintegratie zo verfijnd te onderzoeken en door te ontwikkelen. Het is uitgegroeid tot een programma wat verstrekkende veranderingen teweeg kan brengen in mensenlevens. Ik mag als behandelaar deze veranderingen met gezinnen, kinderen, volwassenen en senioren intensief meebeleven en dat is een groot geschenk.
Naast een professioneel behandelaar ben ik ook een enorm gevoelsmens en moet ik kunnen werken met mijn hart. Ik heb mogen leren dat achter iedere blokkade, leeruitdaging, motorische beperking, ziekte of aandoening die iemand met zich meedraagt, heel vaak een inefficiënte werking van het zenuwstelsel schuilgaat. Help je het zenuwstelsel via manuele handelingen weer neurologische verbindingen te leggen of te herstellen, dan gaat er deuren open die buiten bereik leken en kunnen daarmee een heel ander licht op diverse zaken werpen. Of meer kwaliteit van leven geven, of een vermoeden van een diagnose op zijn “grondvesten” laten trillen/ in elkaar laten storten. Daar word ik intens blij van en ja dat raakt me, maar op een positieve manier. Het motiveert me om er voor zo’n persoon(tje) alles uit te halen wat er mogelijk is. De MNRI methode geeft mij de tools om op een simpele doch doeltreffende manier, dat doel te bereiken.
Zeker als het kinderen betreft die zonder echt aanwijsbare oorzaak, ernstige ontwikkelings- problemen laten zien op een breed vlak. In onderstaande bericht het verhaal van Ruby: een meisje met zich plotseling manifesterend ernstig terugtrekkend gedrag en daardoor oplopende ontwikkelingsachterstand in de afgelopen twee jaar. Met toestemming van haar ouders deel ik deze casus.
” Op een mooie zonnige dag in november jl. hadden de moeder en oma van Ruby mij uitgenodigd om het verhaal van Ruby eens door te nemen, met de vraag of ik daar wat mee kon d.m.v. MNRI. Oma volgde mijn MINDedit pagina al een tijdje en werd getriggerd door een post op Facebook waarin Ruby herkend werd. Ruby was een lief meisje van ruim drieënhalf die in haar eigen wereldje leefde, zich alleen in haar eigen huis veilig voelde en zich daarin redelijk vrij bewoog. De spraak/taalontwikkeling was gestagneerd (eigen brabbeltaaltje), ze dronk bijna niet en legde geen rechtstreeks contact met haar omgeving. Ze werd echter als gezonde baby geboren en ontwikkelde zich in eerste instantie normaal. Waar op de route was dit zo misgegaan ??
Na een korte uitleg over MNRI, zijn we de ontwikkeling van Ruby gaan doornemen. Dat wil zeggen vanaf het begin van de zwangerschap. De bevalling gaf al wel enige informatie v.w.b. indicatoren voor de aanwezigheid van storende primaire reflexen, maar dat kon niet de oorzaak zijn van het ernstig teruggetrokken gedrag en de brede stagnerende ontwikkeling. Gaandeweg het verhaal kwam er wel een duidelijke aanwijzing naar voren. Dit had te maken met een ernstige gebeurtenis in Ruby haar directe omgeving.
Rond haar tweede verjaardag werd haar broertje geboren. Dat is op zich al een ingrijpende gebeurtenis in het leven van een kind; er veranderd van de ene op de andere dag heel erg veel. Maar als je broertje dan plotsklaps ernstig ziek wordt en halsoverkop naar het ziekenhuis moet worden vervoerd, zijn de veranderingen niet te overzien voor een twee- jarige. Papa en mama ineens weg, wel liefdevolle opvang door familie, maar toch… In zo’n periode ademt alles de sfeer van enorme stress en spanning. En ook al neem je als klein kind niet deel aan de gesprekken, je pikt via je zintuigen alle spanning wel op en dat is een directe aanslag op je hele systeem. Het zich volop ontwikkelende systeem van Ruby, wat gebaseerd was op veiligheid, overzicht, liefde en regelmaat, werd wreed verstoord door deze tijding. Hersenen vertalen deze tijding als onveilig en de angstreflexen worden actief. Bij kortdurende, lichte spanning komen deze reflexen wel weer tot rust , net als het Centraal Zenuwstelsel wat alle prikkels (boodschappen) verstuurd naar alle uiteinden van ons lichaam. Maar als de spanning zeer plotseling daar is , te heftig is of te lang aanhoudt, dan komen deze angstreflexen niet meer onder controle. Een trauma is geboren, waarbij de hersenstam bij iedere nieuwe (onveilig ingeschatte) situatie, de angstreflex triggert. Dit heeft verstrekkende gevolgen op het hele functioneren, tot op cellulair niveau.
In eerste instantie merk je dat als omgeving niet altijd. Bij Ruby leek ook alles weer in rustig vaarwater te zijn beland, toen haar broertje hersteld was en het gezinsleven weer normaal aanving. Met de nadruk op leek. Ruby begon geleidelijk maar heel duidelijk, terugtrekkend gedrag te vertonen, te tandenknarsen, nagelbijten, op haar tenen lopen, dekentjes over haar hoofd trekkend om er niet te zijn en de spraak/taalontwikkeling stagneerde. Daarnaast reageerde ze in toenemende mate heftig op geluid, aanraking en licht, werd snel boos en vertoonde angstig gedrag. Onverwachte en onbekende situaties waren zeer onplezierig voor haar. Haar broertje was niet favoriet, spelen met andere kinderen niet en contact leggen in het algemeen was een groot probleem. Daarnaast werd het eerste trauma opgevolgd door een tweede; een schijnbaar onschuldige confrontatie, die Ruby doodsangsten bezorgde: een draaiende WC- bril op een vakantie…..
Natuurlijk zit je als ouders en naasten met je handen in het haar. Wat is dit, wat moeten we doen en waar moeten we beginnen ? Vertwijfeling en onmacht gaan een rol spelen; je zelfvertrouwen als ouder wankelt. Dit wordt niet beter als de deskundigen om je heen, in toenemende mate vraagtekens gaan zetten bij de ontwikkeling van je kind. En zeker niet als er uiteindelijk zeer sterke vermoedens worden uitgesproken van Autisme, dat volgens de deskundige bijna niet kon missen. Er werd aangedrongen op het laten afnemen van een test in deze, dan was er zekerheid. Zekerheid was er allesbehalve natuurlijk en twijfel ook. De grond slaat je wel onder je voeten weg als ouders bij dit soort tijding. Toch bleef diep van binnen het gevoel bestaan dat er iets was, er iets niet klopte en er sprake moest zijn van een andere factor die dit verstoorde beeld gaf. En dat vonden we…..in storende reflexen.
Elke week komt mijn Parel van de Wadden, helemaal vanaf de Parel der Wadden met de boot en auto naar mijn praktijk in Nijkerk. De eerste keer achter de drempel staand, met grote ogen kijkend naar die grote ruimte met leuke, maar ook onbekende en toch wel een beetje enge spullen. Met mama en oma eerst aan tafel en een beetje praten, wat drinken en wat spelen. Via het speelgoed ontstond ons eerste contact. Niet rechtstreeks maar tegen het speelgoed pratend, ging ze vertellen. Soms in haar eigen taaltje, soms weer even Engels en dan weer Nederlands. Al observerend keek ik wat haar lichaam mij aan informatie gaf. Storende reflexen geven impulsen aan het lichaam, die het lichaam onbewust en weinig gecontroleerd in beweging zetten.
De grote wiebelplank met mat erop was net een boot en gaf haar een rustgevend en veilig gevoel. Samen gingen we erop en ze liet me toe met haar lijf te werken terwijl ze op haar rug lag. Op speelse wijze (en ons verplaatsend door de hele ruimte) konden we al een flink aantal reflexen meepikken in passieve vorm. Bij jonge kinderen kun je nog niet verwachten dat zij alle bewegingssituaties in opdracht kunnen doen. Door de bewegingen als behandelaar manueel te sturen en het kind het passief te laten ondergaan, geef je het brein de benodigde informatie en kan de rijping van het zenuwstelsel beginnen. En daarmee wordt de groei en ontwikkeling weer in gang gezet. Aan het einde van de eerste sessie hadden we ons eerste rechtstreekse contactmomentje en lag er een basis voor hernieuwde ontwikkeling van Ruby.
De dagen naar de 2e sessie toe werden afgeteld door Ruby. Moeder berichtte me in de eerste week al dat het oefenen heel erg goed ging, ze goed in haar vel zat en dat Ruby steeds vroeg wanneer ze nu weer naar Edith mocht. Direct bij binnenkomst stond ze al pratend bij de drempel, eerst weer goed kijkend maar enthousiast bewegend. Ze zocht oogcontact, en was blij. De hele week was ze al blij, vrolijker, vrijer,opgewekter, aanhankelijker en knuffeliger. Met mama, papa, oma, opa, en zelfs met haar broertje. En ook ik heb het geweten ! Regelmatig was er plaats voor een spontane knuffel terwijl ik met de integraties bezig was. Ook ging ze in de thuissituatie iedereen betrekken in haar spel. Ze speelde niet meer alleen maar samen en vroeg daar ook om. Het dekentje was nagenoeg niet meer gebruikt, en tot grote verbazing was ze ineens gaan drinken. Spontaan, terwijl Ruby in die 2 jaar zeer matig dronk. Het systeem was duidelijk op alle fronten in beweging.
Ook in de derde en vierde sessie zetten de veranderingen zich zichtbaar voort. Deze veranderingen zetten zich snel achter elkaar door, alsof ze een inhaalslag aan het maken is en wij haar bijna niet kunnen bijhouden. We verwonderen ons om een meisje wat als een blad aan de boom aan het veranderen is. Haar spraak/taalontwikkeling gaat per week vooruit, ze doet haar ogen niet meer dicht/draait ze niet meer weg bij rechtstreeks contact, gaat spontaan gesprekken met mensen aan in de supermarkt, loopt niet meer op haar tenen en knarst niet meer met haar tanden. Daarnaast gaat ze uit zichzelf vertellen over kinderen in haar peuterspeelzaalgroep, vraagt of ze mag spelen en vertelt wie ze lief vind, of haar vriendje/vriendinnetje is. Ook benoemt ze haar eigen gevoel met regelmaat en zingt en neuriet ze. Ook krijgt ze interesse in letters en cijfers en daarmee zie je ook dat ze deels een inhaalslag aan het doen is, en anderszijds ook de leeftijd heeft om deze dingen op te pikken. Geen cognitieve onmogelijkheden dus !
En voor het eerst van haar leven komt ze in de koppigheidsfase !!! Ook dat hoort erbij en moeten we als mens allemaal doorlopen. Normaal doe je dat rond je 2e levensjaar, maar dit had Ruby overgeslagen omdat ze haar gevoel van veiligheid kwijt was. Doordat nu de verbindingen in het zenuwstelsel ontstaan die ervoor zorgen dat de verschillende hersengebieden goed bereikt worden en contact met elkaar hebben, kan echt bij haar gevoel, durft ze weer stappen te zetten en zie je haar iedere dag razendsnel bijleren.
Ook haar omgeving merkt de verschillen al op; de peuterspeelzaalleidsters, een psycholoog, mensen die haar dagelijks zien in het dorp…. Ze herontdekt haar familie en geeft ze weer de koosnaampjes die ze voor haar tweede ook gaf. We staan erbij, kijken ernaar en verwonderen ons. Hoe mooi is dit ?? Het gevoel van warmte en blijdschap overspoeld ons allemaal.
De angstreflexen zijn nog niet aan bod geweest en moeten nog onder handen genomen worden om de hersenstam het sein te geven dat het gevaar (trauma) geweken is. Maar dat komt de komende tijd wel. Eerst bouwen aan veiligheid en dat levert tot nu toe al bovengenoemde ontwikkelingen op. Daarna het trauma aanpakken en werken aan haar schoolrijpheid. In het nieuwe schooljaar is ze in dit ontwikkelingstempo een echte kleuter.
Ze telt de dagen iedere week af, totdat ze de lange reis naar Nijkerk weer mag maken en ik kijk naar haar uit. Eerst weer met de boot, dan in de auto en dan lekker spelen, ontdekken en ontwikkelen. Met het cadeau wat Dr. Masgutova ons heeft gegeven in de vorm van MNRI. Parel Ruby heeft haar oester verlaten en dat is prachtig”.