"Beste Edith,
Wat is er ongelooflijk veel gebeurd in de periode dat onze zoon bij jou onder behandeling is geweest. Wanneer wij nu zo naar hem kijken, dan is hij een ander kind. Was hij voorheen afwezig, somber, apathisch zelfs; zo is hij nu nog steeds een dromer, maar op een veel fijnere manier.
Hij neemt de wereld om zich heen nu bewust waar en participeert in die wereld! Wij horen nu verhalen van zijn belevenissen op school en hij kan nu goed aangeven wat hij wel en niet fijn vindt. Dit zorgt ervoor dat zijn omgeving hem beter begrijpt, er beter gecommuniceerd wordt en problemen eerder getackeld worden. Ook komt hij beter voor zichzelf op bij zijn vriendjes, bij ons als ouders, èn zijn leerkrachten. Zijn zelfvertrouwen is gegroeid. Van een kind wat geen troost kan zoeken en zich ook niet wil laten troosten, naar een jongen die stap voor stap verbonden raakte met zichzelf en met zijn omgeving. Nu kan hij mijn hand pakken wanneer hij moe is, kan hij aangeven dat hij me mist en troost zoeken en rust vinden in aanraking.
Het traject is mij als moeder niet altijd meegevallen. Het was meer dan eens pittig en ik ik heb regelmatig gedacht; Heeft het wel zin? Doe ik het wel goed? Soms waren de fysieke of emotionele reacties zo heftig op de reflexen, dat mijn man wel eens zei dat het misschien wel beter was om te stoppen.
Edith, het was zo fijn dat je alles steeds weer kon uitleggen wat het verband tussen gedrag of uiting met de reflexen was en aangaf dat wij altijd tussendoor contact konden opnemen met je. Dat heeft ons echt door het proces geholpen en wij hebben onze zoon beter leren begrijpen. We zagen dan in de loop van de tijd het gedrag of de uiting veranderen en oude patronen doorbroken worden. Ook wij mochten en konden onze oude patronen en denkbeelden daarmee veranderen.
De lastigste tijd was toen onze zoon bang was voor zijn eigen verbeelding. Niet alleen 's nachts maar ook overdag en zelfs niet meer alleen naar de wc durfde, niet meer durfde te slapen, of zich niet dorste om te draaien in zijn bed. Hij was voor die tijd altijd gewend geweest om te vluchten in zijn eigen veilige droomwereld. Toen hij door de reflexintegratie (het traumaprotocol) terugkwam in het "Hier en nu", mocht en kon hij leren om te gaan met zijn eigen angsten en leerde hij deze angsten aan te kijken. Dit was op zijn zachtst gezegd pittig, maar lukte goed doordat de neurologische basis al goed neergezet was in het begin van het traject.
Ik heb nog wel eens gedacht op psychologische hulp in te schakelen, maar dat was ook niet de oplossing , omdat daar alleen de cognitieve route gevolgd zou worden, terwijl de problematiek zich in de lager gelegen hersengebieden voordoet bij stress. Natuurlijk is hij af en toe nog bang, maar het grote verschil is nu dat hij praat over zijn gedachten en we geven hem hier ruimte voor. Als we in de avond de reflexen doen die het stresshormoon- niveau verlagen en de veiligheid bevorderen, valt hij als een blok in slaap. Dit terwijl slapen altijd een enorm probleem was omdat hij altijd "aan stond".
Alle dagen zien we wat de enorme winst de geïntegreerde reflexen hem en ons als gezin hebben gegeven. Het maakt mij als moeder immens gelukkig om hem zo te zien. In plaats van altijd wegkijken in een gesprek, zoekt hij nu altijd oogcontact en hebben we regelmatig hele gesprekken; prachtig en waardevol is dat! Verder zoekt hij me op als hij uit school komt en raakt hij niet in paniek wanneer hij me niet direct kan vinden. In plaats daarvan gaat hij me zoeken en kan hij de oplossingen zelf bedenken. Hij is assertief en spreekt zelf af met vriendjes, onderhandelt als hij iets voor elkaar wil krijgen; kortom een kind wat lekker in zijn vel zit.
Ook op school zien ze hem iedere week groeien. Hij krijgt zijn werk nu af, zet door wanneer hij iets "saais" of lastigs moet doen en kan gemakkelijker schakelen als er plotseling veranderingen zijn.
Beste Edith; ik ga je fantastische "magische handen" enorm missen en ik kan je niet genoeg bedanken voor wat jij in ons leven hebt betekend. Reflexintegratie is levensveranderend.
Een hele lieve groet en veel toekomstgeluk voor jou, je gezin en alle mensen die je verder op weg helpt in het leven".
Familie Fawzy