Hieronder is het verhaal/referentie van de ouders van een hoogbegaafde jongen te lezen die gediagnosticeerd werd met ADHD. De hoogbegaafdheid werd niet herkend, maar de lichamelijke onrust en het impulsieve gedrag wel, maar dit dan vooral in de thuissituatie en deels op school.
Op school mocht hij soms wel aan de plusklas meedoen, maar als de schoolresultaten tegenvielen, of het werk niet af was, werd hij daar ook weer uitgezet. Nu, na een traject van 2 jaar reflexintegratie is de diagnose niet meer vast te stellen en volgt hij voltijds hoogbegaafdenonderwijs.
Bij mij in de praktijk viel de enorme bewegingsonrust, het primair reageren en “het niet aanwezig zijn bij persoonlijk aanspreken”, vooral op. Voor mij in dit geval vooral signalen van vluchten/vechten en overmatig “aan staan” en dus teveel activiteit in zowel de hersenstam als het zoogdierenbrein.
Vele signalen van een behoorlijk aantal primaire reflexen bleken bij hem zichtbaar te zijn, waardoor er teveel zintuigelijke informatie binnenkwam en niet voldoende gefilterd werd. Dit wordt normaal gesproken namelijk in de hersenstam in het Recticular Activating System (RAS) gereguleerd. Als er om wat voor reden ook, nog primaire reflexen actief zijn, filtert dit systeem (nog) niet voldoende. Dit betekent dat er teveel zintuigelijke informatie doorgestuurd wordt naar de hoger gelegen hersengebieden, waardoor er een overload aan informatie ontstaat. De staat van bewustzijn wordt dan niet goed gereguleerd, waardoor er snel overprikkeling ontstaat. Dit uit zich dan in, bij “ADHD-ers”, druk gedrag, bij ADD-ersdrukte in het hoofd en bij ASS-ers door de overprikkeling een “shut- down”oftewel afsluiten van de overprikkeling. De staat van bewustzijn kan hoog, maar ook (te) laag zijn. Beiden resulteren in niet accurate reacties op prikkels uit de omgeving.
Met MNRI werken we d.m.v. non- invasieve stimuleringstechnieken op het lichaam onder andere aan:
- het aanleggen van nieuwe zenuwverbindingen,
- het herstellen van bestaande verbindingen,
- het stimuleren van het lichaam om neurotransmitters aan te maken
- het rijpen van zenuwverbindingen,doordat het zelfherstellend vermogen van het lichaam wordt aangesproken
- het integreren van de primaire reflexen
- het ontwikkelen/verbeteren van de werking van de levenslange reflexen
- het terugbrengen van symmetrie in het lichaam (bevorderd efficiëntere manier van ademhalen, motoriek en algemeen functioneren)
- het terugbrengen van symmetrie in het gezicht (bevorderd spraak/taal/articulatie, oogsamenwerking, werking v.h. gehoor, stressrelease, ademhaling enz.).
- Traumarecovery & PTSD
- Regulatie stresshormonen
- Verbeteren van de hormoonbalans
- Verbeteren van de werking van het imuunsysteem
- Verbeteren algeheel functioneren, leer/gedragsproblematiek, psychische en fysieke problemen.
- Verbeteren van regulatie van de zintuigelijke prikkelverwerking.
In het geval van dit cliëntje was er “veel aan de hand” v.w.b. de prikkelverwerking, en was er dus een diagnose ADHD afgegeven. Vooral de ouders werden met vele goedbedoelde adviezen naar huis gestuurd en het gedrag moest vooral gereguleerd gaan worden door streng begrenzen en het gebruik van de Ritalin. Inmiddels heb ik al meerdere kinderen met “ADHD” in mijn praktijk gezien met een officiële of officieuze diagnose. Geen enkel kind in mijn praktijk bleek aan het einde van het traject ADHD te hebben. De kenmerken waren simpelweg òf niet meer vast te stellen, òf zodanig verminderd dat de medicatie niet meer nodig was en/of de diagnose ingetrokken werd. De kinderen konden stuk voor stuk hun gedrag goed/naar behoren reguleren en tot oplossingsgericht denken en handelen komen.
Dit is precies wat het effect van het integreren van primaire reflexen en het rijpen van het brein door middel van reflexintegratie MNRI inhoudt. En ook bij mijn hieronder beschreven cliëntje zagen we een enorme verbeteringen op het gebied van :
- Filteren van diverse zintuigelijke prikkels
- Concentratie en aandacht richten.
- omgang met (plotselinge) veranderende situaties
- stressresilience (veerkracht tonen bij stress situaties)
- waarnemen van gedragingen van anderen en dit juist inschatten
- Omgang met emoties en het benoemen daarvan
- Minder bewegingsonrust
- Luisteren naar anderen/instructie
- Houden aan gestelde regels.
- Bewustzijn van eigen gedrag en de reacties van anderen en daarop anticiperen.
- Affectie tonen naar andere mensen toe.
- In ontwikkelende mate schuldbewustzijn en excuses kunnen aanbieden.
Ten slotte bleek tegen het einde van het traject dat de hoogbegaafdheid nu duidelijk boven was komen drijven. Ouders hebben na overleg hun kind laten testen op Intelligentie. Dit kwam zo hoog uit dat voltijds hoogbegaafdheidsonderwijs een passend vervolg van het MNRI traject kon worden en hij daar nu tot zijn eigen grote vreugde (en die van zijn ouders) naartoe gaat. Dus niet meer het ene moment wel in de plusgroep werken en als je werk of gedrag niet voldoende is, niet, maar volop voor vol aangezien worden.
Hieronder de referentie van de ouders:
“Onze zoon was 4 jaar toen ik aan de bel trok bij zijn leraar. Merkte hij ook ‘bijzonder’ gedrag op ?Zag hij ook dat zijn reacties anders waren, dan die van andere kinderen ? De leraar zag het niet. Wij zagen dit echter wel in belemmerende mate voor zowel zichzelf als voor ons als gezin. Onze zoon was druk, veeleisend in zowel aandacht vragen, als manipulerend in gedrag. Daarnaast luisterde hij slecht en vertoonde vluchtgedrag als gesprekken persoonlijk werden, of hij persoonlijk op gedrag werd aangesproken.
Hoe nu verder ?
De leerkracht stuurde ons door naar school- maatschappelijk werk.Deze had het te druk en ze begonnen over wachtlijsten…., dan maar verder zoeken. Toen kwamen we in contact met een organisatie die bij ons thuis zou komen observeren en dan een plan van aanpak zou opstellen. Na meerdere observatie- momenten kwamen de adviezen. Wij als ouders moesten misschien maar eens “dit” proberen of “dat” aanpassen. Alles werd beredeneerd vanuit de ouder, niets vanuit het kind. We hadden al zo veel opvoedkundige boeken gelezen en zoveel van de tips en structuur- biedende tools geprobeerd toe te passen, het leek wel alsof niets hielp.
Onze zoon blééf druk in zijn gedrag, wiebelig aan tafel èn in de klas; zwaaide bijvoorbeeld wild hij met zijn ledenmaten als dat voor hem zo voelde dat het er weer tijd voor was. Gevolg voor hem: kinderen in de klas voelde zich niet altijd even veilig, want je wist nooit wanneer er weer ledematen voorbij kwamen. Een ander gevolg was dat vriendschappen daardoor niet goed van de grond kwamen en onze zoon vervolgens weer op een nogal duidelijke manier aandacht probeerde te trekken van voor hem interessante kinderen.
Intussen zaten wij als ouders met ons handen in het haar en was ik als moeder de wanhoop nabij.
Waarom kan ons kind zich niet gedragen op verjaardagen, waarom moest ik door zijn gedrag zo vaak eerder naar huis als ik op visite was, waarom gaan zijn vriendschappen zo stroef, waarom luisterde hij niet naar zijn voetbaltrainer???
Wat fijn dat we nog een optie hebben; we gaan naar Dr. Bosman. Daar krijgen we zeker de professionele hulp die onze zoon en wij als ouders nodig hebben. Daar zien ze hem écht en luisteren ze naar ons verhaal…… Na wederom een wachtlijst uitgezeten te hebben, waren we aan de beurt. Lange en vele gesprekken èn testen later wisten we eindelijk wat onze zoon had: ADHD.
De diagnose was bekend, en hoe nu verder?
Ritalin gaan gebruiken, was het advies van de deskundigen bij Dr. Bosman. “Hoezo Ritalin ?”, vroegen wij ons af… “Onze zoon is pas 7 jaar, dat lijkt ons wat jong om te beginnen met medicatie…” Toch was dat volgens de deskundigen daar de enige optie. “Ritalin gebruiken en anders blijft het zoals het is en dan moet u het gewoon maar accepteren zoals het is”. Voor ons als ouders voelde dit niet goed. We hebben met de leraren van school gesproken en met de juf van de plus-klas. Beide herkende geen ADHD bij onze zoon tijdens de lesuren.
Maar wat zou hem dan wel helpen?
Via-via kwam ik in contact met Edith de Witt van MINDedit om een MNRI- reflexintegratie traject te gaan volgen. We hadden een intakegesprek, waarin we uitleg kregen over MNRI- Reflexintegratie. In de eerste instantie liepen we niet warm voor de uitleg over storende reflexen, maar herkenden onze zoon wel in het geschetste verhaal. Daarnaast legde Edith helder uit wat ze voor onze zoon kon betekenen en dat triggerde ons om te starten. Achteraf zaten we zelf nogal in de weerstand na zoveel negatieve en mislukte pogingen om iets zinnigs op te starten, maar we voelden allebei dat deze methode onze zoon wel zou kunnen helpen.
We zijn het traject aangegaan en we vielen van de ene in de andere verbazing. Onze zoon gaf na elke behandeling aan dat hij het fijn vond en dat hij zich rustiger en prettiger voelde. Edith gaf na elke sessie aan wat er thuis zou kunnen gebeuren: “Het zou kunnen dat hij wat vaker en sneller gaat huilen”. Ik dacht meteen, “doe normaal, onze zoon huilt echt nooit!” Maar het gebeurde wèl. Opeens stond hij in een hoekje te huilen….
Voor mij een teken dat het werkte en dat de behandeling deed wat het zou moeten doen. Daarna volgde een intensief traject, waarbij we eens in de drie weken bij Edith kwamen. De ene keer kregen we een nieuwe oefening mee, de andere keer werkte Edith met andere technieken om zijn zenuwstelsel tot rust te brengen, nieuwe verbindingen aan te leggen en te rijpen.
Dit tot rust komen en rijpen ging niet zonder slag of stoot. Onze zoon stond stijf van de compenserende gedragingen die hij had ontwikkeld doordat de primaire reflexen zich voor een groot deel niet hadden uitontwikkeld. Hierdoor bleef hij eerder in onbewuste en primaire reacties vervallen, gestuurd vanuit de hersenstam en die reflexen werden aangewakkerd door verschillende zintuigelijke prikkels. Doordat de reflexen nog niet onder controle waren gekomen van de hogere hersengebieden, kon hij dus nooit bewust bijsturen. Dus dáárom reageerde hij op alles wat er om hem heen gebeurde !! Ons geduld werd soms wel op de proef gesteld omdat de compenserende gedragingen hem niet meer faciliteerden. Hij moest op zoek naar nieuwe gedragingen, maar nu zonder de stressreacties. Hij kon hierdoor in de situatie blijven en steeds vaker zelf de oplossing voor een probleem of gedraging aandragen.
Er waren ook momenten dat ik het vertrouwen verloor en in paniek Edith een app- berichtje stuurde. Meestal met de tekst: “Help! Zijn gedrag is alleen maar erger, ik weet echt niet meer wat ik moet doen”. Edith appte altijd terug en kwam soms met hele verhalen hoe het nu bij onze zoon werkte, dat het een reactie op een bepaalde reflex was die we hadden toegevoegd en wat ik voor hem kon doen om hem te helpen. Dat gaf zo veel vertrouwen en steun, dat de paniek wegzakte en we er weer fris tegenaan konden kijken. Ook de reacties op de integratie- oefening, verdwenen na een paar dagen. Dan keerde de rust in zijn lijf en gedrag weer terug en zagen we nieuwe vaardigheden boven komen drijven, die we nog niet/nauwelijks van hem kenden.
We zijn nu 2 jaar verder en het traject bij Edith is nu afgerond. Als ouders zijn wij enorm geholpen, doordat Edith ons niet naar de mond heeft willen praten en zei wat ze zag en wat ze aan veranderingen bemerkte bij onze zoon. Hij is nu meer bewust van zichzelf, zijn gedrag en zijn omgeving. Niet alleen hij is geholpen, maar ook ons gezin en de gehele gezinsdynamiek.”