Als veiligheid en hechting niet vanzelfsprekend zijn vanaf het prille ontstaan van een kindje, kan dit verstrekkende gevolgen hebben voor de verdere ontwikkeling. Zowel op motorisch niveau bij het bereiken van de mijlpalen in het eerste levensjaar, als bij de sociaal-emotionele ontwikkeling en sociale interactie tussen personen, ondervinden deze kinderen dan vaak forse uitdagingen. Daarnaast zie je vaak dat deze kinderen vele uiteenlopende moeilijkheden op leergebied kunnen hebben en/of er regelmatig een vermoeden of sprake is van een diagnose. Gedrag (of eigenlijk de oorazaak van het gedrag) wordt niet goed begrepen en/of het kind wordt op het gedrag afgerekend. Structuur bieden werkt vaak maar deels, straffen werkt averechts en pogingen om het kind aan te leren hoe het 't beste met stressvolle situaties om moet gaan, werkt niet of nauwelijks. Tot grote frustratie van het kind en de ouders.
De insteek van de hulp is vaak gericht op aanleren van (sociale) vaardigheden en het veranderen van het gedrag. Dit heeft alleen effect wanneer een kind zich veilig voelt en de situatie overziet. Dan kan het blijven nadenken over mogelijke oplossingen en kan het kind de aangeleerde vaardigheden toepassen. De Cortex kan zijn werk dan optimaal doen. Echter; bij onveiligheid gaan de lager gelegen hersengebieden (hersenstam en zoogdierenbrein) actief worden en alarm slaan. In dat geval gaan de overlevingsreflexen die ervoor zorgen dat we òf bevriezen/verlammen òf vechten danwel vluchten. De Cortex is geblokkeerd op zo'n moment en de aangeleerde vaardigheden zijn onbereikbaar.
Vooral in de pleegzorg en adoptie zijn kinderen vanaf zeer jonge leeftijd vaak al blootgesteld aan enorme hoeveelheden stress en spanning. Dit begint meestal al vroeg in de zwangerschap; op een tijdstip dat de primaire reflexen volop bezig zijn te verschijnen en te ontwikkelen. Daarnaast is er met grote regelmaat sprake van onveiligheid en hechtingsproblematiek omdat de biologische moeder of ouders het kindje direct afstaan of geen liefde kunnen of willen geven. Dit heeft een negatief effect op de ontwikkeling van de primaire reflexen, wat vervolgens een negatief effect heeft op de optimale ontwikkeling van het Centrale Zenuwstelsel (CZS). Een sterk CZS is de poort naar het functioneren op bewust (Cortex) niveau. Hoe sterker het CZS, hoe veiliger we ons voelen in ons eigen lichaam en hoe meer optimaal we onze potentie kunnen benutten.
Reflexintegratie doet geen beroep op de aangeleerde vaardigheden en verbale vermogens. Reflexintegratie werkt op een non- verbale en fysieke manier aan het herstel van de reflexpatronen en het zenuwstelsel. Hierdoor wordt het gevoel van veiligheid in het eigen lichaam stap voor stap steeds sterker ervaren, worden oude gedragspatronen die ons staande hielden bij stress, doorbroken en zien we het kind de regie over het leven in eigen hand krijgen en nemen.
Een mooi ervaringsverhaal van pleegouders en hun pleegkind is hieronder te lezen. Binnen een korte tijd maakt dit kind al hele mooie stappen op alle ontwikkelingsfronten. Bijzondere extra factor is dat pleegvader zelf huisarts is en het voor hem nieuwe proces van reflexintegratie met verbazing en verwondering volgt. De stabilisatie van deze jongen heeft ook een positief effect op de andere pleegkinderen in het gezin.
"L. is onze pleegzoon van 9 jaar die vanaf zijn geboorte bij ons woont. Je kan wel zeggen dat hij tijdens de zwangerschap al best wat trauma's heeft opgelopen.Al vanaf zijn geboorte merkten we veel onrust en angst waardoor hij erg geremd wordt in zijn doen en laten. Zeker in het contact met andere mensen (vooral volwassenen) verstijft/bevriest hij snel. Buitenshuis zien we een kind wat in bijna iedere situatie bevriest/verstijft. Thuis zien we een kind wat altijd prikkelbaar en snel van slag is en alle spanning lijkt af te reageren die hij buitenshuis opgebouwd heeft. Vooral door druk en clownesk gedrag, als een ongeleid projectiel. We merken dat het leven zwaar en complex is voor hem.
L. is nu een paar maanden bezig met de reflexintegratie bij MINDedit. Het is voor ons indrukwekkend om te zien hoeveel verandering dit brengt in het leven van L. en dat van ons gezin. Sinds enkele weken durft hij op school hulp te vragen. Ook is hij thuis een stuk zelfstandiger geworden. Hij kon de dingen (zoals aankleden) wel maar had hier altijd aanmoediging en aansturing bij nodig. Nu niet meer. Hij verveelt zich minder snel met spelen en is creatiever in zijn spel geworden.
Ook vraagt hij in de winkel bijvoorbeeld spontaan hoeveel iets kost. De nieuwsgierigheid wint het van de angst omdat de angstverlammingsreflex niet meer zo verstoort. Het is opvallend dat hij minder vaak prikkelbaar is en dus ook minder uit zijn slof schiet. Zelf vertelt hij dat het rustiger wordt in zijn hoofd. Ook op school gaan zijn prestaties al duidelijk vooruit en kan hij zijn werk beter oragniseren en afkrijgen.
We zien uit naar de verdere effecten van de therapie. Heel bijzonder dat er binnen enkele weken al behoorlijke veranderingen zijn opgetreden en dat maakt ons enthousiast over deze therapie. Verder is het mooi dat Edith duidelijk vertelt wat de therapie inhoudt, wat er in de hersenen gebeurt en wat er na de therapie-sessies zou kunnen gebeuren aan reacties bij het kind. En het komt tot nu toe altijd uit.
Wat ons betreft is deze therapie logisch, concreet en zeer effectief."
M. en N. L.