“Onze zoon was 4 jaar toen ik aan de bel trok bij zijn leraar. Merkte hij ook ‘bijzonder’ gedrag op ? Zag hij ook dat zijn reacties anders waren, dan die van andere kinderen ? De leraar zag het niet. Wij zagen dit echter wel in belemmerende mate voor zowel zichzelf als voor ons als gezin. Onze zoon was druk, veeleisend in zowel aandacht vragen, als manipulerend in gedrag. Daarnaast luisterde hij slecht en vertoonde vluchtgedrag als gesprekken persoonlijk werden, of hij persoonlijk op gedrag werd aangesproken. Hoe nu verder ?
De leerkracht stuurde ons door naar school- maatschappelijk werk. Deze had het te druk en ze begonnen over wachtlijsten…., dan maar verder zoeken. Toen kwamen we in contact met een organisatie die bij ons thuis zou komen observeren en dan een plan van aanpak zou opstellen. Na meerdere observatie- momenten kwamen de adviezen. Wij als ouders moesten misschien maar eens “dit” proberen of “dat” aanpassen. Alles werd beredeneerd vanuit de ouder, niets vanuit het kind. We hadden al zo veel opvoedkundige boeken gelezen en zoveel van de tips en structuur- biedende tools geprobeerd toe te passen, het leek wel alsof niets hielp.
Onze zoon blééf druk in zijn gedrag, wiebelig aan tafel èn in de klas; zwaaide bijvoorbeeld wild hij met zijn ledenmaten als dat voor hem zo voelde dat het er weer tijd voor was. Gevolg voor hem: kinderen in de klas voelde zich niet altijd even veilig, want je wist nooit wanneer er weer ledematen voorbij kwamen. Een ander gevolg was dat vriendschappen daardoor niet goed van de grond kwamen en onze zoon vervolgens weer op een nogal duidelijke manier aandacht probeerde te trekken van voor hem interessante kinderen.
Intussen zaten wij als ouders met ons handen in het haar en was ik als moeder de wanhoop nabij. Waarom kan ons kind zich niet gedragen op verjaardagen, waarom moest ik door zijn gedrag zo vaak eerder naar huis als ik op visite was, waarom gaan zijn vriendschappen zo stroef, waarom luisterde hij niet naar zijn voetbaltrainer??? Wat fijn dat we nog een optie hebben; we gaan naar Dr. Bosman. Daar krijgen we zeker de professionele hulp die onze zoon en wij als ouders nodig hebben. Daar zien ze hem écht en luisteren ze naar ons verhaal…… Na wederom een wachtlijst uitgezeten te hebben, waren we aan de beurt. Lange en vele gesprekken èn testen later wisten we eindelijk wat onze zoon had: ADHD. De diagnose was bekend, en hoe nu verder? Ritalin gaan gebruiken, was het advies van de deskundigen bij Dr. Bosman. “Hoezo Ritalin ?”, vroegen wij ons af… “Onze zoon is pas 7 jaar, dat lijkt ons wat jong om te beginnen met medicatie…” Toch was dat de enige optie volgens de deskundigen daar; “Ritalin gebruiken en anders blijft het zoals het is en dan moet u het gewoon maar accepteren zoals het is”.Voor ons als ouders voelde dit niet goed. We hebben met de leraren van school gesproken en met de juf van de plus-klas. Beide herkende geen ADHD bij onze zoon tijdens de lesuren. Maar wat zou hem dan wel helpen?
Via-via kwam ik in contact met Edith de Witt van MINDedit om een MNRI- reflexintegratie traject te gaan volgen. We hadden een intakegesprek, waarin we uitleg kregen over MNRI- Reflexintegratie. In de eerste instantie liepen we niet warm voor de uitleg over storende reflexen, maar herkenden onze zoon wel in het geschetste verhaal. Daarnaast legde Edith helder uit wat ze voor onze zoon kon betekenen en dat triggerde ons om te starten. Achteraf zaten we zelf nogal in de weerstand na zoveel negatieve en mislukte pogingen om iets zinnigs op te starten, maar we voelden allebei dat deze methode onze zoon wel zou kunnen helpen. We zijn het traject aangegaan en we vielen van de ene in de andere verbazing. Onze zoon gaf na elke behandeling aan dat hij het fijn vond en dat hij zich rustiger en prettiger voelde.
Edith gaf na elke sessie aan wat er thuis zou kunnen gebeuren: “Het zou kunnen dat hij wat vaker en sneller gaat huilen”. Ik dacht meteen, “doe normaal, onze zoon huilt echt nooit!” Maar het gebeurde wèl. Opeens stond hij in een hoekje te huilen…. Voor mij een teken dat het werkte en dat de behandeling deed wat het zou moeten doen. Daarna volgde een intensief traject, waarbij we eens in de drie weken bij Edith kwamen. De ene keer kregen we een nieuwe oefening mee, de andere keer werkte Edith met andere technieken om zijn zenuwstelsel tot rust te brengen, nieuwe verbindingen aan te leggen en te rijpen.
Dit tot rust komen en rijpen ging niet zonder slag of stoot. Onze zoon stond stijf van de compenserende gedragingen die hij had ontwikkeld doordat de primaire reflexen zich voor een groot deel niet hadden uitontwikkeld. Hierdoor bleef hij eerder in onbewuste en primaire reacties vervallen, gestuurd vanuit de hersenstam en die reflexen werden aangewakkerd door verschillende zintuigelijke prikkels. Doordat de reflexen nog niet onder controle waren gekomen van de hogere hersengebieden, kon hij dus nooit bewust bijsturen. Dus dáárom reageerde hij op alles wat er om hem heen gebeurde !! Ons geduld werd soms wel op de proef gesteld omdat de compenserende gedragingen hem niet meer faciliteerden. Hij moest op zoek naar nieuwe gedragingen, maar nu zonder de stressreacties. Hij kon hierdoor in de situatie blijven en steeds vaker zelf de oplossing voor een probleem of gedraging aandragen.
Er waren ook momenten dat ik het vertrouwen verloor en in paniek Edith een app- berichtje stuurde. Meestal met de tekst: “Help! Zijn gedrag is alleen maar erger, ik weet echt niet meer wat ik moet doen”. Edith appte altijd terug en kwam soms met hele verhalen hoe het nu bij onze zoon werkte, dat het een reactie op een bepaalde reflex was die we hadden toegevoegd en wat ik voor hem kon doen om hem te helpen. Dat gaf zo veel vertrouwen en steun, dat de paniek wegzakte en we er weer fris tegenaan konden kijken. Ook de reacties op de integratie- oefening, verdwenen na een paar dagen. Dan keerde de rust in zijn lijf en gedrag weer terug en zagen we nieuwe vaardigheden boven komen drijven, die we nog niet/nauwelijks van hem kenden.
We zijn nu 2 jaar verder en het traject bij Edith is nu afgerond. Als ouders zijn wij enorm geholpen, doordat Edith ons niet naar de mond heeft willen praten en zei wat ze zag en wat ze aan veranderingen bemerkte bij onze zoon. Hij is nu meer bewust van zichzelf, zijn gedrag en zijn omgeving. Niet alleen hij is geholpen, maar ook ons gezin en de gehele gezinsdynamiek.”